RDTF, de “vergeten” missie

Task Force Uruzgan (TFU) is met ingang van 1 augustus 2010 beëindigd en in oktober 2010 heeft koningin Beatrix volgens de diverse media de ‘laatste’ herinneringsmedaille uitgereikt. Een operatie van vier uitzonderlijke jaren, die gestart is met de Deployment Task Force op 14 maart 2006, is tot een einde gekomen. Een missie die zeer kostbare lessons learned heeft opgeleverd. De koppen van de kranten wisten te melden dat de Nederlandse militairen weg zijn uit het gebied. Een mededeling die maar slecht valt bij de ongeveer 800 militairen die nu nog steeds in het inzetgebied zijn om de zaken af te ronden, over te dragen en om al het materieel op een verantwoorde maar vlotte en veilige manier naar huis te krijgen. Een logistieke missie die zijn gelijke in de Nederlandse krijgsgeschiedenis sinds de tweede wereldoorlog niet heeft gekend. Een zeer uitdagende missie.

Op 1 augustus 2010 heeft Nederland zijn taak als ‘lead nation’ in Uruzgan beëindigd en overgedragen aan de Combined Team Uruzgan (CTU). De Verenigde Staten en Australië leveren samen met de Singaporesen de voornaamste bijdragen aan deze eenheid die volledig onder het gezag van ISAF valt. De Forward Operating Base Camp Hadrian bij Deh Rawood is eveneens overgedragen en nog maar een steeds kleiner wordend deel van Kamp Holland wordt door de nederlandse militairen bewoond. Het ‘digicamo’ van de Amerikanen en de ’teddybeertjes camo’ van de Australiërs is inmiddels prominenter aanwezig dan ons vlekkenpak.

Steeds meer ‘fabs’ worden door de coalitiepartners overgenomen en bewoond. Kamp Holland is Kamp Holland niet meer zoals velen van u dat kende. Uit respect voor de Nederlandse inzet en de meer dan uitstekende resultaten die wij daar geboekt hebben, zijn de coalitiepartners eensgezind in de mening dat de naam van het kamp ongewijzigd zal blijven. Kamp Achnacarry, het voormalige verblijf van Task Force 55 binnen de hesco’s van Kamp Holland, is omgedoopt tot Kamp Feniks. De herrijzende feniks is, sinds de samenvoeging van 101 Gevechtsteunbrigade en 1 Logistieke Brigade in 2009, het embleem van het OOCL. De diversiteit en het continue aanpassingsvermogen van de eenheid komt hierin tot uiting. Eigenschappen die de RDTF direct zijn toe te dichten. Brigade generaal Jan Broeks en zijn staf hebben hun intrek in Kamp Feniks genomen en sturen van daaruit de operatie aan.

Alle operationele en ondersteunende eenheden van de TFU zijn inmiddels terug in Nederland en hebben op 1 oktober jongstleden de herinneringsmedaille vredesoperaties mogen ontvangen. Het einde van een historische missiedeelname is hiermee ingeluid en bij het besluit om onze deelname te beëindigen is gelijktijdig de start gegeven van de grootste logistieke operatie in de geschiedenis van de Nederlandse krijgsmacht sinds de tweede wereldoorlog: het terugbrengen van het in vier jaar tijd verzamelde materiaal dat nodig was om de TFU tot een succes te maken.

Voorafgaand aan de Redeployment Task Force (RDTF) is in april 2010 een detachement van 80 mannen en vrouwen afgereisd naar het inzetgebied om de voorbereidingen te treffen. Het Genietaakteam was verantwoordelijk voor de opbouw van de innamestraten waar het materiaal van de TFU wordt geregistreerd en ingenomen terwijl het Material Inventory Diagnostic Quartermaster Team (MIDQT) alle materieel op de technische staat heeft beoordeeld, heeft geteld, geregistreerden een vervoersprioriteit heeft gegeven, zodat een vlotte inname is gegarandeerd. MIDQT en het Genietaakteam zijn inmiddels vertrokken uit het gebied.

Inmiddels schrijven wij medio oktober 2010 en is de RDTF in zijn volle indrukwekkende breedte aan slag om deze gigantische klus te klaren.
De RDTF is verantwoordelijk voor de inname en het transport naar Nederland van al het materieel. Op het terrein van Kamp Holland staan ruim 2000 zeecontainers en 450 voertuigen klaar om beladen en verscheept te worden. “We hebben in de afgelopen vier jaar veel naar het gebied gebracht en het belangrijkste deel moet ook weer terug naar Nederlandse bodem”, aldus CommandantRDTF brigade generaal Jan Broeks. Generaal Broeks voert sinds juni van dit jaar het commando over een operatie die zijn gelijke in de Nederlandse krijgsgeschiedenis niet kent. De Redeployment Task Force heeft een viertal taken. Deze zijn: het afbreken dan wel overdragen van de infrastructuur, het inpakken en vervoersgereed maken van materieel, het in konvooien vervoeren van materieel over de weg en het beveiligen van de konvooien en van andere werkzaamheden.
Sommige zaken kunnen worden verkocht aan de nieuwe bewoners van Kamp Holland. Broeks is hierover voortdurend in gesprek met de Amerikanen en Australische commandanten op Kamp Holland. Het gaat om de prefabs, de slaap- en werkvertrekken, en de infrastructuur. Eigenlijk komt het erop neer dat geheel Kamp Holland te koop staat.
Het geld dat wordt verdient met de verkoop van spullen betekent kan in mindering worden gebracht op de gebudgetteerde vervoerskosten. Sommige dingen zijn te zwaar beschadigd of te veel afgeschreven om de hoge kosten van transport nog te rechtvaardigen. Er zal moeten worden bepaald welke materialen het nog waard zijn om te verschepen en te reviseren. Als een voertuig niet mee teruggaat omdat de staat van het voertuig dusdanig slecht is dat reviseren geen zin meer heeft en daarom verschepen zinloos en te kostbaar is, zal dit voertuig wellicht moeten worden vervangen. “Overigens”, zo verteld Broeks, “zijn dit keuzes die door Den Haag gemaakt moeten worden in het kader van de bezuinigingen op het defensiebudget”. Op Kamp Holland staan de karkassen van verschillende voertuigen die volledig gestript van onderdelen staan te wachten op hun einde.

Het personeel van 230 clustercompagnie heeft het onder de nog steeds warme Afghaanse zon druk met het innemen van allerlei soorten materiaal. Van laptoptas tot Bushmaster en van printer tot aan Pantserhouwitzer. Alles gaat bijna letterlijk over de balie bij de innamestraten 1 en 2. “Bij elkaar hebben we het over meer dan 17.000 materieelsoorten”, zo verteld een sergeant. Alles is keurig voorzien van de MIDQT-sticker, dus geregistreerd. En alles verdwijnt uiteindelijk in de gereedstaande containers. Hoewel er meer dan zo nu en dan ook stukken worden ingeleverd die niet op de lijsten voorkomen moeten deze toch ingenomen worden.

De LUNA’s (containerhefmiddel) pakken met ogenschijnlijk groot gemak de containers op en verplaatsen deze naar ‘parkeerplaats’ voor de container. In veel gevallen is deze parkeerplaats een jingle truck. Voor het transport van de containers wordt onder andere gebruik gemaakt van zogenoemde ‘jingle trucks’. Vrachtwagens van Afghaanse chauffeurs die in opdracht van een Pakistaanse contractor voor de Nederlanders de containers vervoeren. Dat deze chauffeurs trots zijn op hun trucks blijkt wel uit het feit dat ze deze als een ware kermiswagen optuigen.

De gereedstaande containers mogen zeker niet overbeladen worden. Om de containers juist te beladen mag het zwaartepunt niet meer dan 60 centimeter uit het midden liggen. De kosten van het transport zouden dan te hoog ver stijgen. Kortom, een stevige berekening is nodig om de containers zo optimaal en zo veilig mogelijk beladen te krijgen. “Een verkeerde belading betekent” volgens Broeks, “onherroepelijk uitladen. Toen ik een verkeerd belaadde container liet leeghalen, waren de mannen niet heel erg blij. Om de kosten van het transport zo laag mogelijk te houden, is dat zo nu en dan helaas noodzakelijk.”

De goederen worden onderverdeeld in twee stromen. Essentiële goederen en niet-essentiële goederen. Onder essentiële goederen worden verstaan alle materialen waarvan we zeker niet willen dat deze in handen van de Taliban vallen. Denk hierbij aan wapens, munitie, verbindingsapparatuur en voertuigen. Dit materieel wordt per wieltransport in een langgerekt konvooi van Tarin Kowt naar Kandahar Air Field gebracht om van daaruit per vliegtuig naar Nederland te worden gevlogen. “Dit konvooi door het onherbergzame Afghaanse landschap is niet zonder risico”, aldus Broeks, “en wordt daarom zwaar beveiligd door Amerikaanse Force Protection”. Veelal is 2 Stryker Cavalry Regiment. (2 SCR) de aangewezen partij om de force protection op zich te nemen.
Niet alleen op de grond, maar ook vanuit de lucht wordt het konvooi door Apache helikopters beveiligd. Het meest recente konvooi tijdens het schrijven van dit stuk heeft over de enige geasfalteerde weg van 180 kilometer van Tarin Kowt naar Kandahar zo’n 30 uur gedaan. Een deel van 38 kilometer in de route is in de afgelopen vier jaar dermate zwaar beschadigd dat de gemiddelde snelheid moet worden teruggebracht naar een zenuwslopende vijf kilometer per uur.

De spullen moeten nu nog met een konvooi naar KAF worden gereden. Op Kamp Holland is men druk bezig om de ‘dirt strip’ te vervangen in een verharde landingsbaan. Tot die tijd kunnen er alleen maar kleinere toestellen gebruik maken van de baan. Als dit klaar is, kunnen ook de Bushmasters direct worden geladen in de grotere transporttoestellen.
De Air Task Force heeft recent de op Kandahar Air Field aanwezige Chinook helikopters al ‘in hoofdgroepen’ uiteengehaald en in een Antonov vliegtuig naar Nederland teruggebracht.

“De redeployement verloopt zeer voorspoedig”, aldus Broeks. Het ligt in de bedoeling om vóór de kerst van 2010 klaar te zijn en Kamp Holland te verlaten. Jan Broeks zal dan als laatste het licht uitdoen en naar huis gaan. Hoe voorspoedig de operatie ook loopt, vanuit Den Haag kan er altijd roet in het eten worden gegooid. De beslissing om het verblijf van het Apachedetachement van de Air Task Force onder leiding van overste Gilliam Besser op Kamp Holland met een maand te verlengen zal vermoedelijk niets anders tot gevolg hebben dan dat de redeployers ook langer zullen moeten blijven en dat de streefdatum van december niet gehaald zal gaan worden.