Geen bergtop te hoog voor ‘Mount 13’

Op 5 september 2014 organiseert 13 Gemotoriseerde Brigade (Motbrig) uit Oirschot voor de derde keer op rij de ‘Mount 13′ expeditie. Dit jaar bestaat de expeditie wederom uit een grote groep vrijwilligers, zo’n 50 stuks en allemaal militairen, met een gemeenschappelijk doel: het beklimmen van de in Zwitserland gelegen 4161 meter hoge ‘Breithorn’. Hiermee willen ze voldoende geld inzamelen om kinderen van tijdens recente missies omgekomen militairen samen met hun moeders een onbezorgd weekend te bezorgen.

‘Mount 13’ is in 2012 begonnen als een persoonlijk project van de destijds brigadeadjudant Rien van Duren. Hij wilde iets organiseren voor militairen, door militairen. Zelf weet hij uit ervaring als geen ander hoe het is om als kind al op jonge leeftijd zonder vader te moeten opgroeien. Daarom bedacht hij dat het iets moest worden voor de kinderen van gesneuvelde collega s binnen de gehele krijgsmacht.

Met een aantal collega’s had hij eerder bergen beklommen in de Alpen. Het idee ontstond dan ook om een uitdagende klimtocht voor militairen te organiseren, die op deze manier geld gingen inzamelen om uiteindelijk van het opgehaalde geld een leuk weekend te kunnen organiseren voor die kinderen en hun moeders.

Het doel was dus tweeledig. Aan de ene kant een behoorlijk stuk vorming van de deelnemende militair. Respect voor natuur en medemens. Fysieke en mentale ontwikkeling. Bereid om diep te gaan, heel diep. Aan de andere kant de support aan de medemens: kinderen van gesneuvelde collega’s een onbezorgd weekend bezorgen. Om het geheel te ondersteunen kwam Rien al snel uit bij het Korps Commandotroepen (KCT). Dit keurkorps heeft als enigste eenheid binnen de Koninklijke Landmacht gekwalificeerde Heeres Berg Fuhrers, ofwel HBF’ers in huis. Deze specifiek in Duitsland en Oostenrijk opgeleide militaire berggidsen zijn immers bij uitstek geschikt om het technische klimgedeelte voor hun rekening te nemen.

Het project ‘Mount 13’ van Rien begon al snel vorm te krijgen. Het eerste jaar werd de doelstelling het beklimmen van de hoogste top van het Mont Blancmassief, de 4810 meter hoge Mont Blanc in de Frans-Italiaanse Alpen. Met een groep van 40 deelnemers, 2 berggidsen van het KCT, een sportinstructeur van de LO sportgroep in Oirschot, en de organisatie ging het richting een camping in het Franse Chamonix. Gedurende de week werd er opbouwend gewerkt om uiteindelijk aan het einde van de week naar grote hoogte te kunnen gaan, de top van de Mont Blanc.

Voor de poging moest flink worden voorgeoefend. Gletsjertraining vond plaats op de Mer du Glac. Daar werden verschillende (klim)technieken beoefend, zoals de klettersteig, ijsklimmen, traverseren en het lopen in touwgroepen om zo vertrouwen in je materiaal te krijgen. Naast het genieten van de magnifieke vergezichten hebben de meesten menig zweetdruppels op deze gletsjer gelaten. Daags erna een loodzware oefentocht van 7 uur op de 3800 meter hoge Aguille du Midi naar de Torino hut aan de Italiaanse zijde van de Alpen. Daar stond ook een les over hoogteziekte op het programma. De voorspellingen voor de komende dagen waren echter vervolgens inmiddels zeer slecht geworden. Het zou zelfs mogelijk een gevaar op kunnen leveren als de militairen in de omgeving van de Torino hut zouden blijven. Uiteindelijk werd daarom besloten dat de bergsporters terug zouden keren via de Aiguille du Midi en vanaf daar met de lift terug naar de camping in Chamonix. Globaal dezelfde route die op de heenweg was afgelegd, maar nu bij slecht weer en meer bergop. De pittige verplaatsing verliep desalniettemin prima en de sfeer binnen de groep was goed. Bij de lift aangekomen moest er echter nog een ‘kleine’ hindernis genomen worden: het oversteken van ‘de graat’. De graat is een richeltje van globaal zo’n 30 centimeter breed, met aan weerszijde een onheilspellende afgrond. Aan je rechterzijde op ongeveer 1500 meter lager ligt Chamonix en aan de linker zijde 600 meter lager de gletsjer. Voor sommigen een mooi moment, voor anderen behoorlijk grensverleggend. Er werd dus uiteindelijk weer verplaatst naar Italië. De 36 klimmers liepen daar twee dagen later vanaf de voet van de Gran Paradiso ( op 1700 meter) langs een bergpad naar het eerste tussenstation, de berghut Vittorio Emanuele, dat zich op 2.735 meter hoogte bevindt. De volgende ochtend deden 34 klimmers in 7 touwgroepen de toppoging naar de top van de Gran Paradiso, dat op 4061 meter hoogte ligt. Dankzij de routine van een uur klimmen en 10 minuten pauze, de berggidsen van het KCT, de sportinstructeur en de ter plekke ingehuurde extra berggidsen is die top uiteindelijk bereikt. Helaas was het vanwege de slechte weersomstandigheden en lawinegevaar onmogelijk om de Mont Blanc te beklimmen. Toch was het voor de meeste een uitdagende tocht naar de top van de hoogste berg van Italië. Eentje die zeer veel indrukken nagelaten heeft. Het halen van de sportieve uitdaging kreeg nog meer glans toen Rien van Duren bekend maakte dat genoeg geld is ingezameld voor het beoogde goede doel. Met dat geld zijn de kinderen met hun moeders een weekend naar Euro Disney geweest. Ze hebben daar samen met lotgenoten onbezorgd kunnen genieten van een heerlijk weekendje uit.

Omdat ‘Mount 13′ in het eerste jaar zo’n daverend succes is gebleken werd besloten verder te gaan, maar nu als ‘Stichting Mount 13’ met een bestuur dat louter bestaat uit mensen die er vanaf het begin nauw bij betrokken zijn geweest. Rien van Duren zit de stichting voor, Frank Marcellis houd een oogje op de financieen en Rob Kessels is de secretaris. Lilian Verheij, Rick Verheij en Roel Bindels – die respectievelijk de geneeskundige verzorging, berggids / klim technisch en LO sport / ondersteuning klim technisch in de portefeuile hebben zitten – completeren het bestuur.

Het tweede jaar werd voor de klimtocht gekozen voor Zwitserland. Dit keer niet op een camping. Het klimgezelschap vond logies in een bunker bij de kazerne in Andermatt.
Vandaar uit is er wederom gewerkt aan een opbouwend programma. Om aan de hoogte te wennen zijn de eerste dagen een paar gletsjers bezocht, waaronder de Rhone gletsjer. Daar werd beoefend om in een touwgroep te lopen, het verplaatsen over gletsjerspleten, en wat te doen als er 1 van de mensen uit je touwgroep valt. Ook het ijsklimmen kwam aan de orde. Maar vooral ook het a-klimatiseren, het wennen aan de hoogte. Vervolgens is de omgeving van de Albert Heim berghut op zo’n 2507 meter hoogte verkend. Om de dag daarna een eerste top van zo’n 3000 meter via de Tiefen gletsjer te beklimmen. Elke dag een stukje verder wennen aan de hoogte om uiteindelijk een top van 4000 meter te kunnen beklimmen. Vanuit Saas Fee ging de tocht naar de op 3030 hoogte gelegen Brittania hutte. Vanuit deze hut ging het uiteindelijk richting de op 4190 meter hoogte gelegen top van de Strahlhorn. Tijdens de route moesten ze enkele gletsjers oversteken.

Het eerste stuk ging nog in het donker over de keien. Na 150 meter gedaald te hebben waren ze op de gletsjer en stond er een klim van 1400mtr voor de boeg. Steigijzers aan en rammen maar. Onderling waren er natuurlijk de nodige wedstrijdjes, voor anderen was het al een wedstrijd om überhaupt boven te komen. Na een geweldige zonsopkomst ging de temperatuur ook heerlijk omhoog. Uiteindelijk heeft iedereen die vanaf de ochtend was begonnen de top gehaald. Daar bovenop de berg was Rien van Duren getuige van een beladen aantocht. Hij had de avond ervoor alle deelnemers gevraagd of ze het doel voor zowel zichzelf als dat van Mount 13 voor ogen wilden houden. Dat zorgde bij aankomst op de top voor mooie maar ook moeilijke momenten. Ze waren zo blij dat ze dit hadden kunnen doen, maar vonden het vooral moeilijk om te beseffen dat de overleden collega’s dit niet meer mee mochten maken. Enkele konden hun gedachten over hun eigen verlies laten gaan. Voor sommige deelnemers was het een soort van afsluiting, verwerking, dit moest nog even gebeuren, voor die ene collega. Na het nemen van enkele foto’s op de top is iedereen weer afgedaald richting het dal, het laatste stukje omhoog en afhangen maar! 20 kilometer in amper 12 uurtjes tijd. De emoties op de top liepen bij sommige deelnemers hoog op en dit in combinatie met binnengekomen dankbetuigingen van partners van gesneuvelde collega’s maakte deze expeditie wederom tot een zeer bijzondere ervaring. De sfeer in de groep was ook deze keer heel bijzonder. Heel veel saamhorigheid en respect voor elkaars kunnen en de individuele zware momenten. Vooral het tweeledige van de expeditie wordt als een groot succes ervaren. De militair die ver en diep moet gaan met een goed doel voor ogen. Een doel waar elke individuele militair voelt wat de gevolgen van het werk kunnen zijn. Gevolgen die sommige zelfs van dichtbij ervaren hebben, omdat ze tijdens uitzending(en) zelf bij een incident of meerdere betrokken zijn geweest. En dan waar het uiteindelijk allemaal om draait: De moeders met hun kinderen onbezorgd kunnen laten genieten, samen ervaringen kunnen delen en ook om onder het genot van een sapje te kunnen zeggen wat ze voelen. Er kan dan ook met trots worden teruggekeken op een zeer geslaagde tweede editie van ‘Mount 13’, ditmaal ter plaatse geheel ondersteund door het KCT.

Aansluitend werd ook deze keer werd van de opbrengsten weer een weekend georganiseerd voor de kinderen en hun moeders. Dit keer werd er gekozen voor een weekend Ardennen. Locatie een zeer luxe accommodatie. Uitgangspunt; onbezorgd relaxen. Een eigen kok ging mee om de dames en kinderen te verwennen met heerlijk eten. Bij ontvangst stond al een tafel met heerlijke tapas en een lekker wijntje klaar. Na een goedverzorgd ontbijt, gingen de al wat oudere kinderen naar een klimtuin om lekker actief en uitdagend bezig te zijn. De moeders en de allerkleinsten gingen naar een nabij gelegen natuurpark. Bij terugkomst in het kasteel, konden de dames aan de slag met een workshop koken, verzorgd door de kok Pascal. Veel gezelligheid en hele mooie gesprekken met de moeders en de oudste kinderen. De kleintjes lekker op verkenning in het kasteel, kortom een mooie ontspannen sfeer voor deze mensen die allemaal hetzelfde meemaakte. Hun geliefde, hun vader, waarvan ze voor altijd afscheid hebben moeten nemen. De dag daarna stond nog een kanotocht op het programma, wederom werd er veel gelachen en had iedereen er veel plezier in. Alom, ook op dit weekend kan weer met een warm gevoel teruggekeken worden.

Dat de derde editie ook dit jaar weer naar Zwitserland gaat is puur omdat dit land hele mooie toppen biedt die zich perfect lenen om met een grote groep te beklimmen. Over het weekend voor de kinderen is ook weer nagedacht. Dit wordt wederom een weekend Ardennen met kok Pascal. Door enorm succes op herhaling. Het daadwerkelijke klimfestijn in de Zwitserse Alpen zal ook ditmaal volledig worden ondersteund door alle berggidsen die het KCT heeft, samen met de instructeurs Optreden Bergachtig Terrein (OBT). Voor de zomervakantie is er al begonnen met voorbereidende trainingen voor de deelnemers. Na het zomerverlof staat er nog een laatste training op het programma op de kazerne in Oirschot. Waarna ze goed voorbereid richting Zwitserland kunnen vertrekken, alwaar aan de conditie en benodigde technieken gewerkt gaat worden om de kans op een geslaagde toppoging te optimaliseren. Wederom wordt dit allemaal mogelijk gemaakt door de steun vanuit het KCT, commandant 13 Motbrig en alle mensen en bedrijven die het doel ondersteunen. Met dit jaar ook de steun van Outdoor Travel in Roosendaal.

Wilt u eventueel ook doneren aan Stichting Mount 13 dan kunt u dit doen door een bedrag over te maken op bankrekeningnummer: NL04RABO0148544134, t.n.v. Stichting Mount 13, o.v.v. donatie Mount 13, met eventueel vermelding van uw naam en/of organisatie. Alvast namens de stichting en vooral de kinderen hartelijk bedankt hiervoor!…

Leo van Westerhoven