Eerste gevechtsinsigne voor reservist

Eerste luitenant Fred Warmer van het Korps Nationale Reserve heeft als eerste reservist het gevechtsinsigne opgespelt gekregen door kolonel Bastin. Dat gebeurde op 6 december in bijzijn van vrienden en collega’s in de grote zaal van de Dumoulinkazerne in Soesterberg. Fred krijgt het gevechtsinsigne voor de gevechtshandelingen op 15 januari 2009 in de provincie Helmand, Afghanistan. Op die dag was hij als fotograaf mee op voetpatrouille met Britse en Afghaanse militairen tijdens operatie ‘Attal 42’. Vlak voor het vallen van de avond werd de patrouille van meerdere kanten onder vuur genomen. In het daarop volgende vuurgevecht wisselde Fred het fotograferen en filmen af met meevechten.

Fred was in 2009 voor vier maanden in Afghanistan als fotograaf/cameraman werkzaam bij Combat Camera Regional Command South (RC(S)) vanuit Kandahar. In 2010 werd Fred voor de tweede keer uitgezonden, nu als coordinator media voor ISAF. In die hoedanigheid werkte hij mee aan de Telegraaf serie ‘Onze Helden’.
Bij het Korps Nationale Reserve is Fred hoofd van de Communicatiegroep. Als zodanig is hij verantwoordelijk voor het Korpsblad November Romeo.

Hieronder Fred’s verslag van de actie in het Spin Masjid gebied bij Gereshk in de provincie Helmand.
Fred gaat mee met Alpha company, 1 Rifles, 3 Commando Brigade Royal Marines.

Een koude striemende regen slaat in mijn gezicht als ik mijn uitrusting in orde breng en mijn rugzak omhang. Kapitein Richard, mijn commandant voor de komende dagen spreekt de groep toe. “Zorg dat je alles bij je hebt want het kan een lange dag worden. “
Moeizaam komen we vooruit, dikke modder belemmerd ons en we moeten regelmatig de beek oversteken om weer een begaanbaar pad te vinden. Ons doel is een verlaten quala te bereiken waar een commandopost van het 305 ANA (Afghan National Army, red) bataljon tijdelijk in is getrokken.
De bedoeling is dat wij een grote open modderige en moerassige vlakte gaan oversteken om zo snel mogelijk de quala te bereiken. Als ik om me heen kijk zie ik de spanning en de vermoeidheid op de gezichten. Het is een zware, natte en koude tocht geweest. Als we ongeveer 100 meter hebben gelopen langs een beekje wordt de stilte verscheurt door zwaar geweervuur. Ik laat me direct vallen en zie de kogels vlak voor mij inslaan. De gehele groep opent het vuur. Ik kan geen kant op. Ik zie takken en stukken boomschors vliegen als achter mij het geweervuur inslaat. Ik doe mijn rugzak af en leg die voor mij neer als steun voor mijn wapen. Ik zie nu pas waar het vuur vandaan komt, een quala op ongeveer 150 meter van onze positie. Op hetzelfde moment dat ik mijn wapen richt en wil vuren hoor ik woesshh. Een RPG (Rocket Propelled Grenade, red) scheert boven mijn hoofd en slaat achter ons in.
De groepscommandant roept allemaal orders , kan er helemaal niets van verstaan door de herrie en chaos. Ook de radioberichten via de radio kan ik niet verstaan. Lance Corporal Mark kruipt naar mij toe en trekt aan mijn schoen. Hij hijgt als een gek. “Omhangen en meekomen op mijn teken, we gaan terug naar de beek”. Het geweervuur blijft onverminderd binnenkomen, maar krijg door mijn liggende houding en de dikke modder mijn rugzak en cameraspullen niet omgehangen. Mark ziet dat en grijpt mijn fototas en gooit deze met een boog richting de beek. “GO GO GO” hoor ik hem brullen. We rennen zigzaggend over het open veld richting de beek, zie de kogels links en rechts inslaan in de grond. Na een aantal meters laten we ons vallen en kruipen naar de fototas toe. Mark grijpt hem en sleurt hem mee richting de beek.

Ondertussen is er al radiocontact geweest met Headquarters (HQ) en blijkt er vuursteun aangevraagd te zijn. Kapitein Mark roept “40 seconden voor inslag” en telt per tien seconden af. Iedereen gaat in dekking en kruipt weg in de dikke modder. Ik hoor plots het gieren van granaten vlak boven mijn hoofd, gevolgt door zware explosies. Een bijna onwerkelijke gebeurtenis. De granaten huilen in de wind en slaan achter elkaar in op 150 meter van onze positie.
Kapitein Mark overlegt met zijn commandanten en roept ons bijelkaar. “Nu ze even beziggehouden worden door de artillerie kunnen wij misschien snel en ongeschonden bij de ANA quala komen, dus klaarmaken voor vertrek. Vertrek 2 minuten na nu”. Hij komt naar mij toe en excuseert zich. Hij houdt mijn hand vast en zegt: “Sorry dat je dit moet overkomen. Ik begrijp dat je als fotograaf hier niet op zit te wachten”. Ik knik bemoedigend en voeg er aan toe “samen uit, samen thuis”.” Hij lacht en geeft me een klap op mijn helm en staat op en roept mij nog na: “Wil wel mooie foto’s hebben van die teringzooi hier voor mijn kinderen later. Dus ik reken op je!!!”

Zonder incidenten gaan we de quala binnen, waar een groep Afghaanse militairen zich staan te verwarmen bij een groot vuur in en oliedrum. Ze wijzen naar het voorterrein en roepen steeds Taliban, Taliban. Ik interview snel een aantal mensen en maak foto’s van het schouwspel in de quala. Volgens de intel via HQ en de ICOM berichten die de tolk vertaald, bereidt de Taliban een nieuwe aanval voor op ons. Het vorige vuurgevecht was slechts om onze sterkte en reactievermogen te testen.

De regen valt met bakken uit de hemel, het is zwaar bewolkt en het waait hard. Er wordt ons meegedeeld dat we waarschijnlijk indien nodig niet hoeven te rekenen op luchtsteun van de Apache helikopters. Snel moeten er gaten in de muren van de qualas gehakt worden, de zogenaamde ‘Murderholes’ die moeten fungeren als schietgaten.

17.00 uur: Zomaar uit het niets barst zeer hevig mitrailleurvuur los. Aan alle kanten slaan de kogels in. Meerdere RPG7 granaten slaan op en tegen de quala uiteen. Schuin links boven mijn hoofd ontploft een granaat tegen de muur. Mijn fotocamera waar ik op dat moment foto’s mee aan het maken ben wordt uit mijn hand geslagen en valt op de grond. Ik merk direct dat ik vrijwel doof ben, hoor een suizende fluittoon en kan de mensen heel slecht verstaan. Ik wil aan de zijkant van het huis in een loopgraaf springen maar de kogels en lichtspoormunitie verhinderen dat. Zij slaan vlakbij in. De aanwezige ANA militairen in de loopgraaf roepen: “Nee cameraman, niet naar buiten komen. Te gevaarlijk”. Weer slaan er vlakbij RPG7 granaten in en het mitrailleurvuur wordt nog heviger. Ik hoor de kogels fluiten en inslaan tegen de muur waar ik achter sta. Ik zie plotsklaps mijn videocamera op de grond liggen die ook uit mijn handen was geslagen en zet hem op een houten balk en druk op de knop opnemen in de hoop nog wat filmbeelden te kunnen maken.

Ik kijk door de gaten in de muur en zie op niet al te grote afstand mondingsvuur. Ik begin direct daarop te schieten en verleg mijn vuur daarna naar de linkerzijde van het gebouw als ook daarvandaan wordt gevuurd en ik wederom mondingsvlammen en rook zie in de bosschages. Vervolgens zie ik schuin voor me een RPG afgevuurd worden die met een boog op de quala afschiet en achter mij tegen een gebouw uiteenspat. Ik schiet enkele magazijnen leeg op de mondingsvlammen op de plek waar de RPG’s vanaf gevuurd werden. Het vuur neemt in hevigheid toe en ik voel en hoor de kogels tegen de muur aanslaan waar ik achter sta. Ik schiet door de gaten heen maar voel vrijwel direct kogels inslaan rond en in het gat waardoor ik heen schiet. Ik spring weg en geef onregelmatig vanuit de diverse vuurposities tegenvuur. Ik zie nu ook door de lucht achter mij (in de rug) mitrailleurvuur met lichtspoormunitie vlak over onze stelling heen vliegen. De MAG-ploeg (die op het dak ligt, red) ligt zwaar onder vuur en moet plat wegkruipen achter de zandzakken.

Ik kruip naar de uitgang van de quala en laat mij in een ondiepe loopgraaf zakken. Trek mijn rugzak en fototas mee naar buiten. In de loopgraaf zit Lance-coporal Mark op zijn knieën te vuren op bosschages op ongeveer 50 meter van ons punt. Op het moment dat ik mijn wapen herlaadt zie ik een tweetal personen schuin het terrein over rennen.” Mark schreeuwt: “ze proberen ons van links in te sluiten.” Woessh, een RPG scheert over onze hoofden en slaat een stuk verder op in de modder, een grote zuil met aarde vliegt de lucht in. Ook zie ik vlak voor mij kogels inslaan, de modder spat op en ik laat mij vallen op mijn rug. Mark vloekt grondig. Hij heeft geluk gehad, de kijker van zijn SA80 is geraakt maar funcioneert nog steeds. Hij roept mij dat we de RPG schutter moeten uitschakelen want anders komen we nooit meer levend van deze plek af. We tijgeren snel naar een andere positie in de greppel en ik zie vanuit het niets onder het kruipen schuin voor ons de RPG schutter gaan staan om weer een raket af te schieten. Hij staat schuin ten opzichte van onze positie en kan onze ondiepe greppel die parallel loopt aan de zijne niet zien vermoed ik. Ik open direct het vuur en zie de schutter neergaan. Ik kijk voorzichtig over de rand en zie een rookwolk opstijgen uit de andere greppel aan de overzijde, waarschijnlijk een AKM schutter gezien de kracht en de vuursnelheid want de lichtspoormunitie schiet met grote snelheid de quala achter mij in. Ook op deze AKM schutter schiet ik een houder leeg. Het vuur stopt en de schutter valt voorwaarts over zijn wapen heen. Een andere tegenstander grijpt de AKM en sleurt deze weg. Voordat ik bijgeladen ben is hij verdwenen. Ben verbaasd dat de vijand zo dichtbij is, voel een lichte angst over mij komen als ik zie dat ik min of meer alleen ben op de linkerflank.

Ondertussen zijn de ANA militairen bezig om de RPG9 raketwerper in stelling te brengen onder zwaar geweervuur om de tegenstander met zwaarder geschut aan te pakken. De afstand van de quala tot de RPG post is ongeveer 25 meter, maar deze kon je alleen kruipend bereiken door het hevige vuur. Ik ben vervolgens met een aantal granaten naar de RPG post gekropen, omdat de bemanning niet in staat was om de granaten zelf te komen halen. Ik begaf mij daardoor buiten enige dekking en hoorde de kogels overfluiten. De bemanning begint direct na het krijgen van de granaten de vijandelijke positie onder vuur te nemen waarbij de AKM en RPG schutters aan de linkerflank waarschijnlijk buiten gevecht zijn gesteld.
De Britse militairen beginnen de vijand nu ook met de 60mm mortieren en 40mm granaten te bestoken. De ANA bestookte de vijand met onder andere door mij aangeleverde granaten (RPG9). Het vijandelijke vuur stopte hierna geleidelijk. (17.38 uur)

Fred’s footage from the engagement described above.

Voor zijn bijdrage aan deze en andere acties ontving Fred van de Britse eenheid een Certificate of Appreciation (Tevredenheidsbetuiging).

Gerard van Oosbree