Ze zijn er altijd van; of beter, altijd van geweest: de pantsergenisten van 413 Pantsergeniecompagnie . Met een zware en bewogen uitzending in de rugzak blikt een aantal leden van hen nog .
It’s the week after en de dag nadat actualiteitenprogramma ‘Netwerk’ in zijn uitzending uitgebreid heeft teruggeblikt op de Suicide Vehicle Born IED-aanslag van 20 maart. Ze is in de Echo’s met argusogen bekeken door de direct betrokkenen en een aantal geïnteresseerden. Onder hen de pantsergenisten van het tweede peloton van 413 Pantsergeniecompagnie. Sergeant Gerard alias ‘Kaas’ (groepscommandant), soldaat 1 MarceI (rechterluikschutter), korporaal Marijn (plaatsvervanger), soldaat 1 Martijn (‘manus van alles’ en cls’er), soldaat 1 Bart (chauffeur), soldaat 1 Jochem (boordschutter) en soldaat 1 Christian (linkerluikschutter) zijn tevreden over de weergave. “De documentaire gaf een goed en duidelijk beeld van de aanslag”, luidt de eenduidige conclusie. Aan de achterzijde van hun woonchalet blazen ze stoom af na een uiterst bewogen week en een zo mogelijk nog beladener missie. Morgen vertrekken Gerard en zijn collega’s richting Kreta. Hun missie zit erop. ‘Ik ben er helemaal klaar mee’, zei Gerard vlak na de aanslag tegen de reporters van Netwerk. “Ik sta nog steeds voor 100% achter mijn woorden”, zegt hij nu op de valreep van zijn uitzending. “Ik had het na die aanslag echt gehad! Op Poentjak maakten we nog grapjes omdat het onze laatste rit was en bereidden we ons voor op eventuele tics en dan gebeurt zoiets. Ongelofelijk!”
Verbaasd: Het 2e peloton kende sowieso al een bewogen missie met de SVBIED-aanslag van 19 januari waarbij drie gewonden vielen. “Ik vind dat alle Geniegroepen enorm goed werk hebben gedaan”, concludeert Gerard na vierenhalve maand. “We hebben ons mannetje gestaan tijdens tics en meer dan 30 IEDs uit de grond gehaald. En welbeschouwd heeft de hele TFU perfect werk verricht.” Volgens collega Marijn, zijn plaatsvervanger, ligt het geheim van het missiesucces in de aangeleerd skills en drills.”Iedereen heeft ze onder alle omstandigheden perfect uitgevoerd. Wanneer de pleuris uitbrak deed iedereen wat van hem of haar werd verwacht, heel rustig en weloverwogen: dat heeft me op momenten behoorlijk verbaasd. We hebben echt op elkaar kunnen bouwen: van hoog tot laag.”
De missie in Uruzgan stond voor de pantsergenisten met de toenemende IED-dreiging volledig in het teken van ‘training on the job’. Marijn: “Het searchen staat natuurlijk nog in de kinderschoenen. Wij hebben de basisvaardigheden geleerd van de Engelsen. Uiteindelijk moeten we toe naar het niveau van Advanced Search. De tegenstander blijft zich natuurlijk ook aanpassen; dat betekent dat je jezelf continue moet blijven ontwikkelen.”
Dat ze het oude pantsergeniewerk los hebben moeten laten vinden Gerard en zijn collega’s niet erg. Totaal niet zelfs. “De oude doctrine dient te worden aangepast aan de nieuwe situatie. Je gaat een brug bijvoorbeeld niet onder lading brengen wanneer je de beschikking hebt over air assets.”
Respect: Gerard verbleef de eerste weken met zijn groep in Deh Rawod. Hij en zijn collega’s werd uiteindelijke vanwege de toenemende werkdruk rondom Tarin Kowt naar Kamp Holland gehaald. “Daar was ik in eerste instantie niet blij mee”, erkent hij. “Je laat je eigen club natuurlijk niet graag in de steek. Achteraf ben ik hartstikke blij dat ik bij het tweede peloton heb mogen aansluiten. Ik heb heel veel respect voor deze club.” We zijn zeker dichter naar elkaar toe gegroeid. Mensen die we kennen hebben we gewond af zien voeren. Dat doet wel wat met je.”
Wijze les: Volgens de sergeant heeft een aantal jonge collega’s een razendsnel leer- en volwassenwordingproces doorgemaakt. “Voor sommigen was TFU de eerste uitzending waarbij ze het meteen flink voor de kiezen hebben gekregen.” Net als Gerard kijkt Martijn met veel voldoening terug op zijn uitzending. “Ik heb totaal geen spijt van mijn beslissing om met deze missie mee te gaan. Ik zou zo weer gaan. Mijn ervaringen zijn alleen maar positief.” Het feit dat je als genie-eenheid bij elke actie buiten de poort betrokken bent, heeft volgens Christian de tijd doen vliegen. “De werkdruk is altijd hoog en je moet daarbij continue scherp blijven. Hierdoor verlies je elke notie van tijd.”
Druk heeft plaatsgemaakt voor opluchting: de missie van de pantsergenisten van 413 Pagncie is ten einde gekomen; zorg gaat tegelijkertijd uit naar hun opvolgers die een hete zomer in het vooruitzicht is gesteld. Gerard hoopt daarom dat ze de tips en tools van hun voorgangers aannemen in plaats van dat ze zelf het wiel uit gaan vinden. Dit was nu al de tweede svbied. Hopelijk is dat een wijze les voor onze opvolgers dat ze scherp zijn én blijven op verdachte voertuigen.” Ook Marijn vind het belangrijk om de opgedane kennis over te dragen aan de nieuwe pantsergenisten. “Vervolgens is het aan hen wat ze ermee doen. Wij zijn min of meer in het diepe gegooid. Voor onze opvolgers is de situatie weer nieuw. Dan is het handig wanneer je ergens op terug kunt vallen.” Gerard kijkt – zoals reeds gememoreerd – met een goed gevoel terug op zijn uitzending. “We hebben uitstekend werk verricht en keren met z’n allen heelhuids huiswaarts; dat is natuurlijk veel waard.” Hij plaatst wel een kritische kanttekening. “Het PRT-concept zal ongetwijfeld zijn vruchten afwerpen maar ik vind dat we tegelijkertijd meer veiligheid moeten creëren. Hoe noordelijker je komt, hoe onveiliger de situatie op dit moment is.”
Circus: ‘Thuis’ gloort en is bij het verschijnen van dit artikel definitief bereikt. ‘Thuis’: het loon naar hard werken. “Het besef dat het voor ons voorbij is en dat we geen gevaar meer lopen dringt nog niet echt door”, zegt Bart. “Wellicht komt dat op Kreta onder het genot van een biertje. Onze gedachtes verschuiven langzaam richting thuis maar we praten hier, op Kamp Holland, nog wel over wat we meegemaakt hebben.” Hij zal de missie sowieso niet helemaal los kunnen laten. Zeker niet tijdens de eerste weken. “Ik blijf mijn collega’s volgen via het nieuws. Het is denk ik normaal dat je geïnteresseerd blijft na zo’n ervaring en inspanning. Bovendien ken ik veel van mijn opvolgers.”
Wat nu volgt is een dikverdiende vakantie. “Daarna is het weer business as usual”, besluit Gerard. “Met onderhoud aan ons materieel en het oppakken van onze reguliere werkzaamheden in Oirschot. Er komen sowieso een hoop nieuwe jongens binnen die weer wegwijs gemaakt moeten worden. Het circus draait uiteindelijk gewoon door.”
Leave a Reply