Op woensdag 8 april 2009 vertrek ik als defensie foto-journalist voor twee weken naar het land van de vliegeraar, oftewel Afghanistan ?????????. Vandaag, maandag 6 april, ging echter mijn zoon Joey me voor.
Als ‘Red Devil’, van de Charlie Compagnie van 12 Infanteriebataljon (Air Assault) Regiment Van Heutsz, maakt hij deel uit van de alweer negende rotatie van Task Force Eenheden (TFE) van de Battle Group van Task Force Uruzgan (TFU). Dit alles vindt plaats onder de paraplu van de door de NAVO geleide ISAF (International Security Assistance Force)-missie in Afghanistan. We weten dat hij staat te trappelen van ongeduld om daar samen met zijn maten zijn dingen te gaan doen. We weten ook dat hij en zijn eenheid goed is voorbereid op de uitdagingen en taken die voor hen liggen. Desondanks blijkt uiteindelijk dan toch dat als het afscheid op vliegbasis Eindhoven daadwerkelijk daar is het plotseling uit een ander vaatje tappen is dan dat ik zelf die richting op vertrek. Plotseling krijgt vliegbasis Eindhoven voor ons en vele andere relaties van de uit te zenden militairen een heel andere betekenis. De jonge mensen die we daar zien verschillen op zich niet veel met de jongelui die op het burgergedeelte van de vliegbasis naar veelal zonnige vakantieoorden reizen.
Maar dan wel met het verschil dat hun bestemming de Afghaanse zon is. Dat het daarnaast zeker ook geen vakantiebestemming is bewijst nog maar eens het schokkende bericht dat Soldaat Azdin Chadli uit Uden vandaag in Uruzgan om het leven is gekomen door een laffe raketaanval op de basis Kamp Holland. Deze 20-jarige militair was pas een week in Afghanistan.
Bij de aanval raakten ook vijf andere militairen gewond. Chadli is de negentiende Nederlandse dode sinds het begin van de missie in Afghanistan in 2006. Mijn medeleven en gedachten gaan dan ook uit naar de nabestaanden, de gewonden en de eenheid van soldaat eerste klasse Azdin Chadli. Het sneuvelen van soldaat Chadli geeft maar weer eens aan hoe kwetsbaar de veiligheid in Uruzgan nog is.
Ook trekken zij geen soepel rollende koffertjes achter zich aan maar zeulen ze met zware militaire rugzakken, camelbacks en laptoptassen. Gekleed in desert camouflage staan ze klaar voor een missie, die ze voor vier tot zes maanden naar de meest onherbergzame en gevaarlijke regio van Afghanistan zal voeren. Zijn moeder, zus, vriendin en ik hadden ons nog zo voorgenomen daar nog snel een laatste zoen te geven, hem tijdens een stevige knuffel nog eens bemoedigend op de schouder te kloppen en hem succes te wensen met zijn uitzending. Echter… het vertrek viel zichtbaar zwaarder. Afscheid voor zo’n lange tijd is zwaarder dan wij dachten.
Voor mij zal het over twee dagen ook weer een weerzien worden met de roerige provincies Kandahar en Uruzgan in het zuiden van Afhanistan.
Daar zal ik optrekken met de Nederlandse militairen om in woord en beeld hun leven aldaar vast te leggen. Dit ga ik doen voor het onafhankelijk defensiemagazine ARMEX. Dit tijdschrift wordt uitgegeven door de Koninklijke Nederlandse Vereniging ‘Ons Leger’, dat heel toepasselijk ‘Op de bres voor de krijgsmacht’ als motto heeft. Zodra ik in Afghanistan in de gelegenheid ben zal ik hiervan uiteraard ook verslag doen op dit weblog. As-Sal?mu `Alaykum (?????? ?????).
Leave a Reply