Op vrijdag 12 november presenteerden Olaf van Joolen en Silvan Schoonhoven hun nieuwste boek, Schaduwoorlog Uruzgan. Plaats van handeling was het Nationaal Militair Museum, op de locatie van de voormalige luchtmachtbasis Soesterberg. Onder de genodigden de geïnterviewden, de Ridders Militaire Willemsorde Marco Kroon en Gijs Tuinman, diverse militairen, familie en vrienden van de auteurs. Op ludieke wijze werd het eerste exemplaar overhandigd aan de Commandant Landstrijdkrachten luitenant-generaal Martin Wijnen.
Ik wil Olof en Silvan bedankten voor de mogelijkheid afgelopen week het boek al te mogen lezen.
Bestel het boek bij Amazon Nederland via onderstaande link. Met de vaste boekenprijs in Nederland steun je deze website als je via onderstaande link besteld.
https://amzn.to/3kuwtP2
Als Nederland in 2006 gaat deelnemen aan de ISAF-missie in Uruzgan, wordt het in de politieke openbaarheid verkocht als opbouwmissie. Nederlandse troepen zullen zich voornamelijk gaan bezighouden met het helpen opbouwen van Afghanistan. In de ‘rustige’, centraal gelegen provincie zal het Provinciaal Reconstructie Team (PRT), beschermd door de Battle Group gaan helpen met het bouwen van scholen, het aanleggen van wegen en andere zaken. Dat het eigenlijk een vechtmissie is waarbij uiteindelijk 25 Nederlandse militairen het hoogste offer brengen, wordt zo lang mogelijk uit de publiciteit gehouden. In “Schaduwoorlog Uruzgan” vertellen journalisten Olof van Joolen en Silvan Schoonhoven aan de hand van interviews hoe het er werkelijk in het wonderschone Uruzgan aan toe ging.
Martello
Het boek pakt in chronologische volgorde een aantal cruciale momenten van de vier jaar durende uitzending op. In persoonlijke interviews met toentertijd aanwezige militairen. Van de eerste Troops-In-Contact (TIC) wanneer vlak na aankomst een peloton Luchtmobiele militairen wordt overgeplaatst naar Camp Martello in het naburige Helmand. Daar worden zij, terwijl zij dit kamp bewaken als de vaste Canadese eenheden op operatie zijn, aangevallen door de Taliban. Tot aan de laatste mariniers-rotatie waarbij Marc Harders en Jeroen Houweling om het leven als ze met een Viking rupsvoertuig op weg naar Combat Outpost Tabar op een bermbom rijden.
IED
Die bermbommen, of liever gezegd de strijd tegen de IED’s (Improvised Explosive Devices) wordt onder de loep genomen door de schrijvers. IED’s zijn goedkope en steeds vaker ingezette strijdmiddelen om zonder al te veel gevaar voor de Taliban de Nederlanders pijn doen. De meest in het oog springende slachtoffers van een IED zijn Mark Schouwink en Dennis van Uhm. Dennis is de zoon van de een dag eerder als Commandant der Strijdkrachten aangetreden Peter van Uhm.
Chora
Chora is ook een naam die bij vele Uruzgan-veteranen in het geheugen gegrift staat. In 2006 voerde Nederland samen met Amerikaanse en Australische eenheden Operatie Perth uit om de Taliban uit de vallei te jagen. In 2007 zijn de rollen omgedraaid en dreigt de Taliban de Nederlandse eenheden in de Chora-vallei onder de voet te lopen. Door interviews met diverse betrokkenen schetsen de auteurs het verloop van deze verbeten strijd.
Kapcha As
De auteurs gaan ook zware onderwerpen als gesneuvelden niet uit de weg. De nasleep van de dood van Aldert Poortema en Wesley Schol tijdens Operatie Kapcha As komt uitgebreid aan bod. Voor de ouders van Poortema en Schol wordt het pas na tien jaar echt duidelijk hoe het kwam dat hun zoons door eigen vuur konden omkomen. Een eenheid die niet goed getraind aan de missie begon. De commandant die ter discussie stond. Tijdens de operatie werden procedures niet gevolgd.
TF55
Ook Task Force 55 (TF55), de inzet van Nederlandse special forces, in hun acties in de Dzangal-Olunbagh-vallei passeren de revue. Tijdens een van de acties in deze vallei buiten de inktvlek van Nederlandse invloed komt commando Kevin van de Rijdt om het leven. Kapitein Gijs Tuinman verteld uitgebreid over de gebeurtenissen.
Aanvallen
Andere opvallende zaken die in “Schaduwoorlog Uruzgan” langskomen zijn de slechte inlichtingenpositie die de Nederlanders zeker in het begin van de missie hadden. Het niet mogen inkopen van lokaal voedsel vanwege de in Nederland geldende hygiëneregels. Bewapende tegenstanders die gespot werden niet mochten worden aangevallen. Dat mocht pas als de militairen zelf werden aangevallen. Dat betekende meestal dat het initiatief en het voordeel bij de vijand lag.
To-the-point
De auteurs zijn doorgewinterde journalisten met een gedegen kennis van het militaire optreden. Beide zijn embedded geweest in Uruzgan en hebben het leven daar uit eerste hand mogen ervaren. Dat merk je als je het boek leest. Geen overbodige franje maar een to-the-point beeld van wat er zich vier jaar in Uruzgan heeft afgespeeld. Het is gewoon een prettig leesbaar boek dat inzichten geeft in de gebeurtenissen van ondertussen al meer dan tien jaar geleden.
Ik ben zelf een liefhebber van boeken over conflicten. Mijn boekenkast is vrijwel geheel gevuld met boeken over Vietnam, het Midden Oosten, Afghanistan en Irak. Mijn voorkeur gaat uit naar autobiografische boeken geschreven door militairen. En dan niet volgepropt met allerlei wijze lessen voor het leven of toepasbare technieken voor het beter laten functioneren van bedrijven en hun managers.
Cultuur
In Groot-Brittannië en de Verenigde Staten is er een cultuur van schrijven door militairen van hoog tot laag. Die gaat terug tot de gepubliceerde dagboeken van militairen van alle rangen en standen uit oorlogen van eeuwen geleden. Juist door deze cultuur worden veldslagen begrippen in het collectieve geheugen. De verslagen uit de Zulu-oorlogen zijn legendarisch en elke Brit weet wat er is gebeurd bij Rorke’s Drift in 1879. Ik zou graag zien dat meer Nederlandse militairen hun verhaal toevertrouwen aan papier. Maar “Schaduwoorlog Uruzgan” is een heel goed initiatief. Deskundige auteurs die vanaf de zijlijn het feitelijke verhaal vertellen van de militairen die erbij waren. Zonder bijbedoelingen of eigen mening. Dat helpt om het collectieve geheugen van Nederland op peil te houden. Het zorgt er ook voor dat er begrip komt voor de gebeurtenissen duizenden kilometers van ons rustige vaderland.
Het boek is niet alleen bedoelt voor militairen en hun aanhang. Het is prettig geschreven voor het grote publiek. Die krijgt zo met dit boek een goed inzicht krijgt in de missie in de Afghaanse provincie.
Leave a Reply